Moja rodzina zjadła to ciasto z dużą przyjemnością. Więc to chyba dobra rekomendacja.
Zaskakująco dla samej mnie ten weekend wyszedł mi bardzo intensywny. Zaczęło się już w piątek, kiedy planowane krótkie spotkanie przedłużyło się o 3 godziny i zakończyło późnym wieczorem, burząc moje przyzwyczajenia. Chociaż nie powiem, odstępstwo od rutyny, tej weekendowej również to bardzo fajna rzecz. Wczoraj zaś miałam niespodziewanych gości. Gości z bardzo,bardzo daleko. Znów z zapowiadanej pół godzinki zrobiło się 6 razy dłużej, w związku z czym część planów musiała ulec modyfikacji. To jest dość dziwne, bo jestem fanką porządku i rutyny. Lubię wiedzieć co i jak. Zaplanować sobie wszystko i czasem nazbyt sztywno trzymać się przyjętego planu. Tym razem jednak nie żałuję, że nie przeczytałam tyle miałam, nie posprzątałam tyle ile powinnam i nie obejrzałam tego co zaplanowałam. Pielęgnowanie przyjaźni i więzów rodzinnych zdecydowanie jest warte porzucenia swoich przyzwyczajeń. I porzucenia weekendowej rutyny. Nie rezygnujcie jednak z weekendowego pieczenia. Tę część weekendu warto zachować.
Jajka ucieram z cukrem i wanilią. Gdy masa zwiększy swoją objętość dodaję gorącą wodę i wanilię- trzeba bardzo dokładnie ucierać, aby nie zrobiła nam się jajecznica. Następnie dodaję przesiane mąki, razem z proszkiem do pieczenia. Ciasto przelewam na blachę do pieczenia wyłożoną papierem do pieczenia. Piekę biszkopt 35 minut w 180 stopniach.
Gdy piecze się biszkopt szykuję piankę. Rozpuszczam galaretkę poziomkową w niepełnej szklance wody.Zostawiam do wystudzenia. Śmietankę ubijam – – nie na całkiem sztywno, powinna zwiększyć swoją objętość, ale pozostać puszysta i delikatna. Dodaję zimną galaretkę. Chłodzę masę przez kwadrans w lodówce. Na zimny biszkopt przekładam piankę, chłodzę przez pół godziny.
W międzyczasie rozpuszczam truskawkową galaretkę w połowie szklanki wrzątku. Owoce myję i kroję na połówki. Układam je na piance, zalewam przestudzoną galaretką i chłodzę przez minimum godzinę.
co ja bym dała za taki mały kawałeczek:)
kawałeczek tego cuda i nic już więcej do szczęścia nie potrzeba:))