Pigwa do herbaty

Jak byłam mała rodzice kupili działkę. Chcieli karmić nas zdrowo i bez sztuczności. To była wersja oficjalna, tak naprawdę mama chciała mieć miejsce do opalania a tata po prostu kocha wszelkie prace ziemne. Mam to chyba po nim, bardzo żałuję,że działki dziś nie ma, cóż dziś tam płynie droga. Nowej nie kupiono, brak czasu. Czego najbardziej żałuję? Truskawek, malin, czereśni, poziomek? Najbardziej  żałowałam pigwy. O ile wszystkie inne owoce, warzywa czy zioła mogłam swobodnie kupić to pigwy nie widziałam całe lata czy to na ryneczku czy w sklepie. Pamiętam,że mam te owoce oddawała babci, a ona oddawała pełne słoiki. Mroźną zimą nie było niczego przyjemniejszego niż gorąca herbata z dodatkiem pigwy. Ach, wspomnienia. Ostatnio idąc do pracy wstąpiłam do Biedronki. Miałam wziąć tylko herbatę, ale włączył mi się jak zwykle instynkt łowcy-uwagę zwróciłam na dziwne owoce. Gruszka to czy jabłka jakieś dziwne? Nie to pigwa, ukochana, zapomniana wróciła. Niewiele myśląc wzięłam ponad trzy kilo. Znalazłam przepis na pigwę, myślałam-zrobię raz dwa i po sprawie. Zaczęłam po 22. Nie wiem kiedy skończyłam, wiem,że krojenie pigwy śmiało można zlecać najgorszemu wrogowi. Nie znalazłam noża idealnego, krojenie to czysty dramat. Ale kiedy doda się laskę wanilii, kiedy wszystko zacznie się smażyć, kiedy zaczną pachnieć konfitury, zmęczenie znika, pojawia się satysfakcja i słoiki pełne pyszności.

Osobiście wolę kiedy pigwa jest delikatnie kwaskowata. Jeżeli jednak ktoś woli słodsze przetwory lepiej dodać dodatkową szklankę cukru.