Leśny mech z ricottą i białą czekoladą

Szpinakowe ciasto dla mojego taty? Dobry żart. Tak mogłabym powiedzieć jeszcze miesiąc temu. Mój tato szpinakiem bowiem pluł nie na metry, a na kilometry. Nieważne w jakiej wersji miałby być podany, zawsze była to ta zła wersja. Ostatnio tatko był na smutnej uroczystości, był to bowiem pogrzeb jego kolegi. Tam też spróbował tata zielonego ciasta, które go zaintrygowało. Na tyle,że nie zrobiła na nim wrażenia obecność szpinaku. Wręcz przeciwnie, ciasto uznał za tak pyszne,że zielony składnik w ogóle mu nie przeszkadzał. Pamiętam, że jak tatko wrócił do domu i opowiadał o tym cieście to aż świeciły mu się oczy. Zdecydowanie był pod dużym wrażeniem tego przysmaku. Ostatnio mamy trudny okres w pracy. Wszyscy wszystko chcą na wczoraj. Zamieszanie, dużo stresu i emocji. Praca z własnym tatą ma dużo plusów, ale jeden minus, jeżeli coś idzie nie tak, nie da się od tego odciąć. Nie można zostawić problemów za drzwiami firmy. W domu na nowo przerabiamy stresujące tematy i stresujemy się dzięki temu non stop.Ostatnie dni w pracy były zaś kompilacją wszystkich możliwych problemów. Zagubione paczki, problemy z płatnościami, niezadowoleni albo marudni panowie architekci i presja czasu. Można zwariować. Ja najlepiej relaksuję się w kuchni, pieczenie to mój sposób na pełen relaks. Dla taty wielką przyjemnością jest jedzenie słodkości. Cukrzyca ograniczyła mu tę przyjemność do wyjątkowych okazji. Walka z codziennymi problemami to zdecydowanie ta okazja gdy można zjeść kawałek ciasta. A takie ciasto, sami przyznacie, dość urocze, czekające po powrocie z pracy to wielka niespodzianka i po prostu przyjemność. I dla ciała i dla ducha. Wspaniałe, niezwykle wilgotne i delikatne ciasto a obłędnie zielonym kolorze. W domu oczekiwano, że będzie mocno czuć szpinakiem. Były nawet uwagi- no,ale gdzie ten szpinakowy smaczek? Ci co nie lubią szpinaku nie mają się czego bać, w cieście daje jedynie kolor, smaku nie zmienia. Poza ciastem mamy krem. W większości wersji leśnego mchu kremem jest bita śmietana, solo, albo w duecie z serkiem mascarpone. U mnie jest inaczej, ricotta i biała czekolada z nutką cytryny, wspaniały,lekki, delikatny, wyjątkowo kremowy. Nie psuje wyglądu ciasta dnia następnego, tak jak bita śmietana. Moim zdaniem, i nie tylko moim ten krem jest miliard razy lepszy niż wszystkie śmietanowe wariacje. I tylko ten będę szykować do przekładania ciast. Wam też polecam. My byliśmy w niebie. Ciasto błyskawicznie zniknęło, likwidując po drodze wszelakie problemy. Bo jakimże problemem jest kuchnia pełna zielonych okruszków, czy też soku z  granatów na rolecie? To są drobnostki.. Bo czy przy kawałku takiego ciasta można się stresować? Na pewno nie. To ciasto sprawia, że czujemy się jak w niebie.

Szpinak rozmrażam. Jajka ucieram w mikserze z cukrem i cukrem wanilinowym. Następnie dodaję odsączony szpinak i dokładnie miksuję. Na końcu dodaję olej i chwilę miksuję.
Mąkę przesiewam z proszkiem do pieczenia, dodaję do ciasta. Dokładnie całość miksuję. Tortownicę smaruję masłem, wysypuję kaszą manną, wylewam ciasto do formy i piekę je 45 minut w 170 stopniach, do suchego patyczka. Studzę.

Szykuję krem. Roztapiam czekoladę z mlekiem. Ricottę odsączam od serwatki. Do serka dodaję czekoladę i sok z cytryny, dokładnie mieszam całość, odstawiam na 5 minut.
Ciasto kroję na dwa placki. Z górnej części odcinam mocniej spieczone kawałki, resztę rozkruszam  w palcach, okruchy przekładam do miseczki.

Blat ciasta nasączam herbatą, smaruję kremem, i wyrównuję. Krem posypuję okruszkami ciasta oraz pestkami granatu. Przed podaniem chłodzę minimum godzinę.